بحث زمين‌هاي استان مازندران از جمله مباحثي است كه ذهن خيلي از مديران و ساكنين استان را به خود مشغول كرده است. چه آن دوستدارن محيط زيست كه هيچ تواني جز فرياد ندارند، چه آن مردماني كه با عدم فرهنگ سازي درست از دولت سهم خواهي مي‌كنند و تكه‌اي از آنرا براي خود مي‌خواهند چرا كه با توجه به مشكلات عديده جامعه آنرا حق خود مي‌دانند، چه فرصت طلبان، دلالان و رانتخوارن دولتي و غير دولتي كه به انحاي مختلف اين زمين‌ها را چپاول كردند و فروختند و حال هم با غوغا سالاري آنرا مي‌خواهند، چه روزنامه نگاراني كه به آن از ديد يك سوژه بكر مي‌نگرند و چه مديراني كه تا آنجا كه لازم بود بي‌تفكر و برنامه‌ريزي بخشيدند و حال كه وقت برنامه‌ريزي و اجراي طرحهاي توسعه است بشدت با واگذري آن مخالفت مي‌كنند، مخالفتي بي‌خردانه، از ترس، نااميدي و البته غضب مردم. آخر كسي نيست به زباني ساده با اين مديران باصطلاح مردمي حرف بزند كه اي خدمتگذاران مردم! با چه دلايلي زمين‌هاي حاصلخيز و زيبا را به عده‌‌اي قدرت طلب و برنامه دار!  فروختيد و در قبال اينهمه برنامه‌هايي كه به شما داده‌اند چه تضميني گرفته‌ايد، چگونه بحث اشتغالزايي را دنبال كرده‌ايد و چرا اطلاع رساني شفافي در اين موارد نكرده‌ايد مديريت اراضي استان كه لوح تقديري بمحض ورود به اتاق رئيسش برق از چشمانتان مي‌پراند و بپاس جلوگيري از پديده شوم زمين خواري!!! اهدا شده است تا آن زمان در كجاي سيستم مديريتي قرا داشت و چگونه زمين هاي مردمي و حق ملت را خيرخواهانه، بذل گرايانه و بخشش گرايانه به دست ووستاني داند كه سابقه شان براي همه روشن شده است.
جالب است!‌ اينقدر در گذشته حقيقت را از اين ملت پنهان كرده‌اند و آنرا وارونه جلوه دادند كه حتي توجهي به سخنان نماينده‌اي كه خودشان به مجلس فرستاده‌اند ندارند چرا كه اكثر وعده‌ها، شعارها و حتي برنامه‌ها به سرانجام نرسيد و اين ملت هميشه فداي برنامه‌هاي بلند مدت!! شده است، اين نكته از دهان نماينده‌اي خارج شده است كه البته خود را از اين بحث خارج مي‌داند.
در علم مديريت مديران به دو دسته تقسيم مي‌شوند، يكي مديران جهان وطني هستند كه با كمترين حس وفاداري نسبت به سازمان، انجام وظيفه مي نمايند؛ ولي هميشه به حرفه، تخصص و مهارت خويش كاملاً وفادار مي‌باشند، اين دسته از مديران بر روي تخصص خود تكيه وافري مي‌نمايند و آنچه را كه انجام مي‌دهند، بر اساس معلومات حرفه‌اي و فني خويش مي‌باشد. اما دسته دوم مديران محلي هستند كه وفاداري خود را نسبت به حرفه و تخصص خويش از دست مي‌دهد؛ ولي بالعكس نسبت به سازمان مربوطه و قوانين ومقرارت آن اعتقاد كامل دارد و كليه فعاليتهاي خود را بر پايه خط مشي و سياستهاي سازماني مرتب و منظم مي‌نمايد. اين دسته از مديران كمترين اهميتي نسبت به حرفه قائل نيستند و معمولاً آنها را مردان سازماني معرفي مي‌نمايند. اگر راقم عنواني ديگر جز نويسندگي داشت حتماً مديران ديار را در اين دو دسته جاي مي‌داد اما بعلت تعهد نسبت به قلم و احترام به اصول حرفه‌اي از داوري كنار مي‌كشد و خواننده خود بخوبي آنرا انجام مي‌دهد.
به بحث زمينها برگرديم، بد نيست بدانيد در همين زمين‌هاي چپكرود شهرستان جويبار قرار بود با حضور يك شركت سوئيسي و ايراني و با سرمايه‌گذاري هشت ميليارد دلاري اوليه كار احداث مجتمع پتروشيمي در 250 هكتار زمين آغاز گردد اما اين مهم با مقاومت مردمي متوجه شد و حتي پيشنهاد واگذاري سهام شركت در ازاي پول زمين هم به روستائيان منطقه شد اما بدليل عملكرد بد گذشته و نارضايتي ملت از قولهاي گذشته اين مهم توسط ساكنين منطقه رد شد و مكاني كه مي‌توانست با تضميمن شركت بجز در موارد مهندسي و تخصصي در ساير امور با حضور جوانان چندين منطقه همجوار اشتغال‌زايي شود وتعداد زيادي را بر سر كاربرد راحتي از كف رفت واين پروژه در بندر اميرآباد در حال پيگيري است. اين نكته را تنها جهت بايگاني در حافظه تان نوشتم تا از لحاظ شناخت مشكلات مازندراني ومديريت‌هاي آن به نتايج روشنتري برسيد.
اما جالب اينجاست كه همين زمين‌ها كه وصفشان رفت سرنوشت جالب ولي غم انگيز دارد. مديريت امور اراضي استان با همكاري سازمان جهاد كشاورزي پس از جلسات مكرر و شبانه روزي!!! به اين نتيجه رسيدند كه با تقسيم اين زمين‌ها بين مردم گامي بسوي تعالي  مازندران در بخش كشاورزي بر مي‌دارد كه كمترين نتيجه آن كاهش تنش‌هاست(!) اما سؤال اينجاست مديريت‌هاي استاني كه تصديق مي‌فرماييد از نخبگان مردمان مازندران هستند و با طي پروسه‌اي به اين مقام رسيده‌اند همانند يك روستاي خسته از روزگار، كم طاقت نسبت به مسائل و با آگاهي كمتر نسبت به برنامه‌ريزي و توسعه فكر مي‌كنند و سرانجام نتيجه و كاركرد هر دو به يك نقطه مي‌رسد كه با واگذاري زمين‌ها به مردم مشكلات حل و فصل مي‌شود و كدورتها از ميان مي‌رود! عجيب اينجاست در مملكتي زندگي مي‌كنيم كه وزارتخانه با عظمتي چون جهاد كشاورزي بصورت ملي طرح يكپارچه سازي اراضي را مصوب مي‌كند و برلزوم اجراي آن اصرار مي‌ورزد و از اين طرف مديريتي استاني اراضي يكپارچه و متعلق بخود را در ميان مردم تقسيم مي‌كند و با تكه تكه كردنش زياني بالا  به استان در بلند مدت وارد مي‌كند.
تأمل و استفاده از نظرات كارشناسي (البته كارشناسان كاردان و فارغ از سيستم‌هاي توهم زا دولتي) مانعي از تصميمات زودگذر و پاك كردن صورت مساله از ترس غضب مردم مي‌شود، بايد و بايد اين زمين‌ها در جهت اشتغالزايي صرف شود، شايد مردم منطقه با اين واژه‌ها كنار نيايند، اين كار مديريت‌هاست كه فرهنگ سازي لازم را مبذول دارند، انجام پروژه شهرك كشاورزي يكي از راهكارهاست كه با ايجاد بسترهاي لازم براي كشاورزي و تأمين مواد لازم براي نيل به آن، به كشاروزان بمبلغ پايين اجازه داده و با مديريت دولت سودي بالا نصيب كشاورز و دستگاه مربوطه خواهد شد. زمين ها بايد با قيد ضمانت و سند قطعي بشرط اجراي پروژه واگذار شود و از تبعات منفي زودگذر آن نبايد هراسي به دل راه داد چرا كه نتيجه‌اي بزرگ در پايانش است، هنوز پروژه احداث پايانه گل و گياه با وجود امضاي قرارداد با شركت هلندي و برداشت سرمايه ملت بلحاظ نگاشته شدن طرح توسط طرف هلندي از خاطرمان نرفته كه متأسفانه مديران از حول حليم در ديگ افتاده‌اند و سند قطعي را بدون هيچ  ضمانتي براي دوستان گل و گياه زده‌اند در حاليكه فاز صفر آن بپايان نرسيده بود.
حال كه مي‌شنويم اين زمين‌ها بترتيب اولويت ميان مردم تقسيم مي‌شود و اگر چيزي از آن ماند به تعاوني‌ها و اتحاديه‌ها داده شود بسختي ناراحت مي‌شوم و اين سوال برايم مطرح مي‌شد مديرانمان محلي هستند يا جهان وطني؟! پاسخ با شما.
مشكلات ذكر شده در سيتم مديريت يدولت قبل وجود داشت كه با هم گوشه اي از آنرا خوانديم و اميدواريم با مديريت‌هاي جديد و جايگزيني دولت جديد تصميمي درست و منطقي لحاظ گردد و تا حصول نتيجه آنرا پيگيري مي‌نماييم، هر چند به شخصه معتقدم اتفاق خاصي نخواهد افتاد اما مانند هميشه اميد به كاميابي دارم